عدالت در تغذیه و تحقق امر سیاسی

عدالت در تغذیه به ‌عنوان یکی از ارکان اساسی عدالت اجتماعی، نقش حیاتی در تحقق امر سیاسی و اجتماعی در جوامع‌ ایفا می‌کند. توزیع عادلانه منابع و فرصت­ها در دسترسی به غذای کافی و مغذی نه ‌تنها تأثیر مستقیمی بر سلامت و رفاه جمعیت دارد، بلکه به ‌طور غیرمستقیم به تقویت مشروعیت نظام‌ های سیاسی کمک می‌کند. بر عکس، نابرابری ‌های گسترده در تأمین نیازهای تغذیه‌ ای می تواند اعتماد عمومی به نظام ‌های سیاسی را کاهش داده و به نارضایتی ‌های اجتماعی منجر ‌شود. به‌عبارتی، بی ‌توجهی به عدالت در تغذیه می‌تواند پایه ‌های اجتماعی و سیاسی یک کشور را به شدت تضعیف کند.

بر اساس جدیدترین گزارش مرکز پژوهش های مجلس، تثبیت نرخ  فقر در طی 5 سال گذشته و عدم توانایی یک سوم از جمعیت کشور در تأمین نیازهای اولیه خود، حاکی از چالش‌های جدی در زمینه عدالت اجتماعی و تغذیه‌ای در کشور است. در شرایطی که بخش قابل ­توجهی از جمعیت، به دلیل عوامل اقتصادی یا اجتماعی به غذای مغذی دسترسی نداشته باشند، احساس بی­ عدالتی می ­تواند در اعتراضات، اعتصابات یا حتی ناآرامی­ های مدنی تجلی یابد و اثر سوء بر رشد اقتصادی داشته باشد. به عبارتی، شهروندانی که تصور می ­کنند نیازهای اساسی آنها توسط سیاست­گذاران مورد توجه قرار نمی­گیرد، ممکن است از روند سیاسی جاری ناامید شوند.

بنابراین، لازم است برای تحقق مؤثر امر سیاسی، توجه به عدالت در تغذیه  به‌ عنوان یک اولویت اساسی در سیاست‌گذاری‌ های اجتماعی مد نظر قرار گیرد. این توجه نه ‌تنها بهبود وضعیت تغذیه و سلامت جامعه را تضمین می‌کند، بلکه به تقویت اعتماد عمومی به نظام سیاسی و مشارکت فعال ‌تر شهروندان در فرآیندهای سیاسی منجر می‌شود. تأمین عدالت در تغذیه می‌تواند به‌ عنوان یک پیش ‌نیاز کلیدی برای ثبات سیاسی و اجتماعی در کشور و تحقق یک جامعه سالم و پایدار کمک نماید.